Rozdział 1: Początek

W samo południe mieszkańcy wszystkich pięciu królestw stawili się w Nessered, stolicy Erithel, aby pożegnać młodych śmiałków, którzy odważyli się wyruszyć na poszukiwania Berła Przymierza.

Tego słonecznego dnia na dziedzińcu Pałacu Królewskiego zebrało się przeszło kilka tysięcy osób. Wampiry, wilkołaki, syreny, czarownicy i elfy. Stali ramię w ramię, chociaż najdalej trzysta lat temu wyrzynali się w pień. A teraz? Panował pokój i porządek. Pokój i porządek, które lada moment mogły zostać przerwane atakiem czarnoksiężników z Iseryd czy ludzi – smoków z Heriet. Każdy był świadom zagrożenia, lecz nikt nie chciał o nim mówić na głos.

- Moi drodzy! – zaczął donośnym głosem władca Arindell, jeden z pięciu przywódców Erithel. Elficki monarcha był wysoki i dobrze zbudowany, chociaż raczej smukłej sylwetki. Miał na sobie białą szatę do kostek, którą przyozdabiała równie biała peleryna. Spokojną, lecz bladą twarz króla okalały proste, złote włosy, sięgające ramion. Na głowie miał złotą koronę, wysadzaną diamentami. Po prawicy Feruina III stał wyniosły wampir, Deremin Avys – władca Meridianu, oraz królowa Hellena, nazywana panią Podwodnego Świata. Ponieważ syreny i wodnicy mieli ogon tylko, gdy byli mokrzy, teraz, przebywając na lądzie, wyglądała jak zwyczajna kobieta. Natomiast po lewej stronie potężnego Feruina stał Terein, władca wilkołaków z Norendfell, i Reagnor II Weliss, król Sevei. Przed monarchami klęczeli Wybrani przez nich do wypełnienia tak ważnego dla całego Zjednoczonego Królestwa zadania. Byli nimi księżniczka Aurore, rodzona córka Feruina III, książę Christian V Saerin, syn wampira Deremina, Marina z Fariss, będąca daleką krewną królowej Helleny, syn bogatego kupca z Sevei, zwany Arthurem, oraz Lana Sophia, wilkołaczka, pochodząca z zasłużonego dla społeczności Norendfell rodu. – Składamy na wasze barki losy całego Królestwa. Od was tylko zależy, co dalej będzie z Erithel.

- Panie mój – ozwał się Arthur, spoglądając z szacunkiem na swego króla, Reagnora, swymi bystrymi, oczami, koloru czekolady. Młody czarownik był średniego wzrostu młodzieńcem, dosyć dobrze zbudowanym. Jego włosy były jasnobrązowe, lekko lokowane. Chłopak miał na sobie srebrny kontusz, czarne spodnie i ciężkie, również czarne, buty. Dodatkowo Arthur, podobnie jak reszta, okryty był peleryną podróżną, wykonaną z ciemnego aksamitu. – Świat jest wielki, a Berło może być wszędzie. Gdzie mamy zacząć nasze poszukiwania, by nie stracić niepotrzebnie czasu, którego i tak jest zbyt mało? – spytał czarownik.

- Udacie się do Najwyższej Wyroczni, a ona powie wam, gdzie szukać – odparł spokojnie władca Sevei, Reagnor.

- Lecz gdzie jest ta Wyrocznia? – spytała z powątpiewaniem Aurore, posyłając elfickiemu królowi pytające spojrzenie swych intensywnie błękitnych oczami. Tęczówki księżniczki miały taką samą lazurową barwę jak wody Oceanu, w którym mieściło się zatopione państwo Fariss. Swoje długie jasne włosy Aurore splotła w warkocz, który opadał przez prawe ramię dziewczyny na jej czerwono – złotą sukienkę.

- Córko moja – zaczął Feruina III, uśmiechając się do niej ciepło – udajcie się na wschód, do Doliny Rosseau. Tam, w Kryształowym Jeziorze, pomiędzy dwiema szklanymi wieżami, ją znajdziecie.

- Wyrocznia jest syreną? – zdziwił się Christian, mrużąc niczym kot swoje krwistoczerwone oczy. Wampirzy książę z Meridianu, odziany w czarne szaty, całą swą postawą pokazywał swoją wyższość nad innymi. Chłopak z natury był wyniosły i dumny. Aurorze wystarczyło raz na niego spojrzeć, by wiedzieć, że to trudny typ. Teraz dziewczyna tylko zachodziła w głowę, podobnie jak Arthur, w jaki sposób wytrzymać tyle czasu razem z kimś pokroju Christiana. Wampiry zazwyczaj były chłodnymi arogantami, denerwującymi wszystkich, nie należących do ich gatunku, lecz książę Meridianu wyglądał na naprawdę skrajny przypadek. No ale dopóki będzie trzymał kły przy sobie, ujdzie wytrzymać.

- Czymś o wiele doskonalszym niż syrena – powiedział Deremin, ojciec Christiana.

- Więc czym? – nie dawał za wygraną chłopak. Książę odgarnął z twarzy niesforny kosmyk swych płowych, prawie białych włosów, który wchodził mu do oczu. Chłopak nie dość, że miał tak jasne włosy, to dodatkowo, jak na wampira przystało, był bardzo blady, tak że gdy się na niego patrzyło, całą uwagę przykuwały bystre, szkarłatne oczy, wyróżniające się niesamowicie na tle jego bladości. Oczy piękne i straszne zarazem.

- Wyrocznia posiada nieograniczoną moc, mój synu. Nie istnieją dla niej ograniczenia. Powinieneś to wiedzieć, Christianie – odrzekł Deremin, posyłając mu znaczące spojrzenie. Książę natomiast tylko wywrócił ze znużeniem oczami.

- Dostaniecie od nas mapę, która was do niej zaprowadzi, oraz medalion z księżycowym kamieniem, dzięki któremu będziecie mogli się z nami skontaktować  – ozwała się syrenia królowa, Hellena. Z twarzy kobiety nie dało się odczytać absolutnie żadnych emocji. Ni lęku, ni niepokoju, a tym bardziej podekscytowania. Kobieta skinęła na stojącego obok służącego, trzymającego w dłoniach zwój pergaminu i owy wisior, a ten podszedł do niej i podał jej te przedmioty. Królowa Hellena podziękowała mu bezgłośnie i kazała się oddalić. - Christianie V Saerinie, tobie powierzam mapę – powiedziała syrena Hellena, dając mu do ręki zwój.

- Dziękuję, o pani – odrzekł wampir, a na jego ustach pojawił się cień uśmiechu.

- Natomiast tobie, Auroro, daję medalion. Używaj go mądrze, a on powoli będzie odkrywał przed tobą swoje kolejne możliwości.

Księżniczka skinęła głową w podzięce i nałożyła wisior na szyję. Aurore była podekscytowana perspektywą malującej  się przed nią misji. Na reszcie miała szansę, by udowodnić swoim rodzicom, że nadaje się do czegoś więcej, niż chodzenie na przyjęcia. Fakt, była księżniczką, ale również i wojowniczką, czego oni nie chcieli zrozumieć. I właśnie tę swoją drugą stronę, znacznie mniej kruchą i delikatną, zamierzała w końcu pokazać światu. Co prawda trochę bała się też, czy aby na pewno podoła zadaniu, ale mimo wszystko ekscytacja  i chęć przeżycia przygody była w niej silniejsza niż strach.

- Powstańcie – polecił im Terein, pan i ojciec ludzi – wilków – Wiedzcie, że jesteśmy z wami i, że na was liczymy. Proszę, nie zawiedźcie nas i wróćcie z Berłem najszybciej jak to możliwe. Czas ucieka, trzeba się śpieszyć.

- Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by je odnaleźć – zapewniła Lana Sophia, wilkołaczka, która niski wzrok i wątłą budowę nadrabiała zapałem i niezwykłą determinacją, której mogła jej tylko pozazdrościć rudowłosa Marina. Syrena bowiem niestety była dość sceptycznie nastawiona do tej wyprawy. Jasne, ona też miała nadzieję, iż uda im się wrócić ze skradzionym artefaktem, lecz bała się, że to jak szukanie igły w stogu siana. Jednakże musiała chociaż spróbować.

- Na to właśnie liczymy – odrzekł grobowym tonem wampir Deremin. Król Meridianu klasnął w dłonie, a przez tłum obserwujących tę scenę poddanych zaczęli przedzierać się piątka służących, prowadzący osiodłane, przygotowane do drogi cztery konie i jednego białego jednorożca dla Aurore (elfy bowiem nie lubiły zwykłych wierzchowców, jedynie jednorożce i pegazy). Grubawy wilkołak, będący jednym z trzech stajennych, przyprowadził wysokiego rumaka karej maści i podał lejce Arthutrowi. Młody czarownik podziękował uśmiechem. Marina dostała konia siwego, z białą plamką na głowie, Lana Sophia rudawego, a Christian natomiast otrzymał czarnego wierzchowca o lśniącej grzywie. Ulubionym kolorem wampira była właśnie czerń, więc zwierzę od razu przypadło mu do gustu.

- Ruszajcie  na wschód – przykazał im Feruin, ojciec Aurore. – Tylko uważajcie na siebie.

- Bez obaw, tato. Wrócimy szybciej niż myślisz – powiedziała z promiennym uśmiechem na twarzy księżniczka, wdrapując się na swojego jednorożca.

- No to jedziemy – mruknął Arthur i pogalopował ku bramie wyjazdowej, a za nim pozostali. To był początek przygody, która raz na zawsze odmieniła życie całej piątki.

Meridiane Falori ^^^